فَمَنْ تَفَکَّرَ فِی ذَلِکَ رَجَعَ طَرْفُهُ اِلَیْهِ حَسِیراً، وَ عَقْلُهُ مَبْهُوتاً مَبْهُوراً، وَ فِکْرُهُ مُتَحَیِّراً. (علویه، ص: ۲۳۹, س:۱)
وَ الْحَمْدُ لَکَ ... اِذا خَرَجْتُ اِلَیْکَ مَدْهُوشاً بِصَیْحَةِ الْحَشْرِ الْهایِلَةِ وَ اِذا وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مَبْهُوتا بِنَشْرِ صَحایِفِ اَیّامِ حَیاتِی الزّایِلَةِ وَ اِذا سَاَلْتَنی وَ شَهِدَتْ مَعَکَ جَوارِحی وَ خَذَلَنی مَنْ کَانَ یَعِدُنی فِی الدُّنْیا اَنَّهُ یَقُومُ بِمَصالِحی. (سجادیه، ص: ۲۴۲, س:۱۵)