لحزنه

وَ اَمِتْهُ (الظّالم) بِغَیْظِهِ اِذَا اَمَتَّهُ، وَ اَبْقِهِ لِحُزْنِهِ اِنْ اَبْقَیْتَهُ. (هادویه، ص: ۱۹۵, س:۱)