اِلَهی وَ سَیِّدی، هَذِهِ یَدَیَّ وَ ناصِیَتی بِیَدِکَ، مُقِرٌّ بِذَنْبی مُعْتَرِفٌ بِخَطییَتی، فَاِنْ تَعْفُ فَرُبَّما عَفَوْتَ وَ صَفَحْتَ وَ اَحْسَنْتَ فَتَفَضَّلْتَ، وَ اِنْ تُعَذِّبْنی فَبِما قَدَّمَتْ یَدایَ، وَ ما اَنْتَ بِظَلّامٍ لِلْعَبیدِ. (سجادیه، ص: ۲۷۵, س:۵)