اَشْجُو بِهَلَکَةِ الاَمْواتِ، اَمْ بِسُوءِ خَلَفِ الاَحْیاءِ، وَ کُلٌّ یَبْعَثُ حُزْنی، وَ یَسْتَاْثِرُ بِعَبَراتی، وَ مَنْ یَسْعَدُنی فَاَبْکی وَ قَدْ سُلِبَتِ الْقُلُوبُ لُبَّها، وَ رَقَاَ الدَّمْعُ؟! (سجادیه، ص: ۵۲۳, س:۶)