سقنی

سُقْنِی وَ وَجِّهْنِی فِی تِجَارَتِی هَذِهِ اِلَی وَجْهِ غِنَی عَاصِمٍ شَکُورٍ، آخُذُهُ بِحُسْنِ شُکْرٍ لِتَنْفَعَنِی بِهِ وَ تَنْفَعُ بِهِ مِنِّی. (نبویه، ص: ۹۷, س:۱۳)