قَدْ تَرَی مَکَانِی وَ تَسْمَعُ کَلَامِی وَ تَعْلَمُ سَرَایِرِی وَ عَلَانِیَتِی وَ تَعْلَمُ حَاجَتِی وَ تُحِیطُ بِمَا عِنْدِی وَ لَا یَخْفَی عَلَیْکَ شَیْءٌ مِنْ اَمْرِی مِنْ عَلَانِیَتِی وَ سِرِّی وَ مَا اُبْدِی وَ مَا یُکِنُّهُ صَدْرِی. (علویه، ص: ۲۲۸, س:۱۱)