اَ مَا یَکْفِینِی یَا رَبِّ وَسِیلَةً اِلَیْکَ، وَ ذَرِیعَةً لَدَیْکَ اَنَّنِی لِاَوْلِیَاءِ دِینِکَ مُوَالٍ، وَ فِی مَحَبَّتِهِمْ مُغَالٍ، وَ لِجِلْبَابِ الْبَلَاءِ فِیهِمْ لَابِسٌ وَ لِکِتَابِ تَحَمُّلِ الْعَنَاءِ بِهِمْ دَارِسٌ؟ (مهدویه، ص: ۲۸۵, س:۴)
وَ اَعِزَّ بِهِ (وَلِیِّکَ) ... الْمُوْمِنِینَ، وَ اَحْیِ بِهِ سُنَنَ الْمُرْسَلِینَ، وَ دَارِسَ حِکَمِ النَّبِیِّینَ. (رضویه، ص: ۷۴, س:۴)