حسرتی

فَاِنْ تَکُ رَبِّی رَاضِیاً عَنِّی فَطُوبَی ثُمَّ طُوبَی لِی، وَ اِنْ تَکُنِ الْاُخْرَی فَیَا حَسْرَتَی. (نبویه، ص: ۳۱۰, س:۱۸)

اَتَقَرَّبُ اِلَی رَبِّی بِوُفُودِی اِلَیْکَ وَ بُکَایِی عَلَیْکَ وَ عَوِیلِی وَ حَسْرَتِی وَ اَسَفِی وَ بُکَایِی وَ مَا اَخَافُ عَلَی نَفْسِی رَجَاءَ اَنْ تَکُونَ لِی حِجَاباً وَ سَنَداً وَ کَهْفاً وَ حِرْزاً وَ شَافِعاً وَ وِقَایَةً مِنَ النَّارِ غَداً. (مزار، ص: ۱۵۲, س:۷)