تتعبنی

فَلَا تَجْعَلْنِی لِلْبَلَاءِ غَرَضاً وَ لَا لِنِقْمَتِکَ نَصَباً، وَ مَهِّلْنِی وَ نَفِّسْنِی وَ اَقِلْنِی عَثْرَتِی، وَ لَا تَتْعَبْنِی بِبَلَاءٍ عَلَی اِثْرِ بَلَاءٍ، فَقَدْ تَرَی ضَعْفِی وَ قِلَّةَ حِیلَتِی. (باقریه، ص: ۸۸, س:۲)