وَا نَفْسَاهُ مِنْ نَارٍ تُحْرِقُ الْجُلُودَ، وَ تُنْضِجُ الْکُلَی. (علویه، ص: ۱۲۷, س:۱۵)
آهِ وَا نَفْسَاهُ مِنْ نارٍ تُحْرِقُ الْجُلُودَ وَ تُنْضِجُ الْکُلَی. (سجادیه، ص: ۴۳۰, س:۶)
اِلَهِی وَ کَمْ مِنْ عَبْدٍ اَمْسَی وَ اَصْبَحَ فِی کَرْبِ الْمَوْتِ وَ حَشْرَجَةِ الصَّدْرِ، وَ النَّظَرِ اِلَی مَا تَقْشَعِرُّ مِنْهُ الْجُلُودُ، وَ تَفْزَعُ اِلَیْهِ الْقُلُوبُ، وَ اَنَا فِی عَافِیَةٍ مِنْ ذَلِکَ کُلِّهِ. (کاظمیه، ص: ۶۶, س:۴)