یَا مَنْ اَرْقَدَنِی فِی مِهَادِ اَمْنِهِ وَ اَمَانِهِ، وَ اَیْقَظَنِی اِلَی مَا مَنَحَنِی بِهِ مِنْ مِنَنِهِ وَ اِحْسَانِهِ، وَ کَفَّ اَکُفَّ السُّوءِ عَنِّی بِیَدِهِ وَ سُلْطَانِهِ. (علویه، ص: ۴۳۷, س:۱۰)