اَنَا الْمُقِرُّ عَلَی نَفْسی بِما جَنَتْ عَلَیَّ یَدایَ، وَ مَشَتْ اِلَیْهِ رِجْلایَ وَ باشَرَ جَسَدی، وَ نَظَرَتْ اِلَیْهِ عَیْنایَ، وَ سَمِعَتْهُ اُذُنایَ، وَ عَمِلَتْهُ جَوارِحی، وَ نَطَقَ بِه لِسانی، وَ عُقِدَ عَلَیْهِ قَلْبی. (سجادیه، ص: ۳۳۳, س:۱۲)
اَطْلَقْتَ لِسانی بِذِکْرِکَ رَحْمَةً لی مِنْکَ، وَ اَضَاْتَ لی بَصَری بِلُطْفِکَ حُجَّةً مِنْکَ عَلَیَّ، وَ سَمِعَتْ اُذُنایَ بِقُدْرَتِکَ نَظَراً مِنْکَ، وَ دَلَلْتَ عَقْلی عَلَی تَوْبیخِ نَفْسی. (سجادیه، ص: ۳۳۵, س:۱۴)