عار

فَقَدْ عَظُمَ جُرْمِی اِذَا ارْتَعَدَتْ فَرَایِصِی وَ اَخَذَ بِسَمْعِی وَ اَنَا مُنَکِّسٌ رَاْسِی بِمَا قَدَّمْتَ مِنْ سُوءِ عَمَلِی وَ اَنَا عَارٍ کَمَا وَلَدَتْنِی اُمِّی وَ رَبِّی یَسْاَلُنِی. (مزار، ص: ۱۴۶, س:۱۰)