اِلَهِی وَ کَمْ مِنْ بَاغٍ ... رَدَدْتَ کَیْدَهُ فِی نَحْرِهِ، وَ وَثَقْتَهُ بِنَدَامَتِهِ، وَ فَنَیْتَهُ بِحَسْرَتِهِ، فَاسْتُخْذِلَ وَ اسْتَخْذَاَ وَ تَضَاءَلَ بَعْدَ نَخْوَتِهِ. (کاظمیه، ص: ۶۳, س:۱۷)
وَ اَمِتْهُ (الظّالم) بِغَیْظِهِ اِنْ اَمَتَّهُ وَ اَبْقِهِ بِحَسْرَتِهِ اِنْ اَبْقَیْتَهُ وَ قِنِی شَرَّهُ وَ هَمْزَهُ وَ لَمْزَهُ وَ سَطْوَتَهُ وَ عَدَاوَتَهُ وَ الْمَحْهُ لَمْحَةً تُدَمِّرُ بِهَا عَلَیْهِ، فَاِنَّکَ اَشَدُّ بَاْساً وَ اَشَدُّ تَنْکِیلاً. (کاظمیه، ص: ۱۲۶, س:۱۴)