اِلَهِی بِجَلَالِ کِبْرِیَایِکَ اَقْسَمْتُ، وَ بِدَوَامِ خُلُودِ بَقَایِکَ آلَیْتُ، اَنِّی لَا بَرِحْتُ مُقِیماً بِبَابِکَ حَتَّی تُوْمِنَنِی مِنْ سَطَوَاتِ عَذَابِکَ، وَ لَا اَقْنَعُ بِالصَّفْحِ عَنْ سَطَوَاتِ عَذَابِکَ، حَتَّی اَرُوحَ بِجَزِیلِ ثَوَابِکَ. (علویه، ص: ۱۳۹, س:۱۲)
اَ مَا یَکْفِینِی اَنْ اَرُوحَ فِیهِمْ مَظْلُوماً، اَوْ اَغْدُوَ مَکْظُوماً، وَ اَقْضِیَ بَعْدَ هُمُومٍ هُمُوماً، وَ بَعْدَ وُجُومٍ وُجُوماً؟ (مهدویه، ص: ۲۸۵, س:۵)