مَنْ اَرادَنی بِسُوءٍ ... وَ اجْعَلْ بَیْنَ یَدَیْهِ سَداً حَتَّی تُعْمِیَ عَنّی بَصَرَهُ، وَ تُصِمَّ عَنْ ذِکْری سَمْعَهُ، وَ تُقْفِلَ دُونَ اِخْطاری قَلْبَهُ، وَ تُخْرِسَ عَنّی لِسانَهُ، وَ تَقْمَعَ رَاْسَهُ، وَ تُذِلَّ عِزَّهُ. (سجادیه، ص: ۱۲۵, س:۲)