کَیْفَ لَوْ لَا حِلْمُکَ اَمْهَلْتَنِی وَ قَدْ شَمَلْتَنِی بِسِتْرِکَ، وَ اَکْرَمْتَنِی بِمَعْرِفَتِکَ، وَ اَطْلَقْتَ لِسَانِی بِشُکْرِکَ، وَ هَدَیْتَنِی السَّبِیلَ اِلَی طَاعَتِکَ وَ سَهَّلْتَنِی الْمَسْلَکَ اِلَی کَرَامَتِکَ، وَ اَحْضَرْتَنِی سَبِیلَ قُرْبَتِکَ؟ (علویه، ص: ۱۹, س:۱۲)
اللَّهُمَّ بِتَوْفِیقِکَ قَدْ اَحْضَرْتَنِی النَّجَاةَ وَ جَعَلْتَنِی مِنْکَ فِی وِلَایَةِ الْعِصْمَةِ. (علویه، ص: ۲۳۹, س:۷)