اتیه

وَ اغْفِرْ لِی یَا سَیِّدِی مَا آلَیْتُ عَلَی نَفْسِی اَنْ لَا آتِیَهُ ثُمَّ اَتَیْتُهُ، وَ تَغَمَّدْ لِی مَا اَکَّدْتُ عَلَی نَفْسِی الْاِقْلَاعَ مِنْهُ، ثُمَّ لَمْ اَفِ بِهِ. (نبویه، ص: ۳۹۹, س:۱۸)