اتیانی

(عَلَی الزُّبَیْرِ وَ طَلْحَةَ) وَ اللَّهِ مَا الْعُمْرَةَ یُرِیدَانِ وَ قَدْ اَتَیَانِی بِوَجْهَیْ فَاجِرَیْنِ وَ رَجَعَا بِوَجْهَیْ غَادِرَیْنِ نَاکِثَیْنِ وَ اللَّهِ لَا یَلْقِیَانِنِی بَعْدَ الْیَوْمِ اِلَّا فِی کَتِیبَةٍ خَشْنَاءَ یَقْتَتِلَانِ فِیهَا اَنْفُسَهُمَا فَبُعْداً لَهُمَا وَ سُحْقاً. (علویه، ص: ۵۴۷, س:۱۶)

حُجَّتی یا اَللّه ُ فی جُرْاَتی عَلَی مَسْاَلَتِکَ مَعَ اِتْیانی ما تَکْرَهُ جُودُکَ وَ کَرَمُکَ. (سجادیه، ص: ۲۱۷, س:۱)