یعدنی

اِلَهِی اِنْ عَدَانِی الْاِجْتِهَادُ فِی ابْتِغَاءِ مَنْفَعَتِی فَلَمْ یَعْدُنِی بِرُّکَ بِی فِیمَا فِیهِ مَصْلَحَتِی. (علویه، ص: ۱۰۳, س:۱۰)

وَ الْحَمْدُ لَکَ ... اِذا خَرَجْتُ اِلَیْکَ مَدْهُوشاً بِصَیْحَةِ الْحَشْرِ الْهایِلَةِ وَ اِذا وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مَبْهُوتا بِنَشْرِ صَحایِفِ اَیّامِ حَیاتِی الزّایِلَةِ وَ اِذا سَاَلْتَنی وَ شَهِدَتْ مَعَکَ جَوارِحی وَ خَذَلَنی مَنْ کَانَ یَعِدُنی فِی الدُّنْیا اَنَّهُ یَقُومُ بِمَصالِحی. (سجادیه، ص: ۲۴۲, س:۱۶)