یسفک

یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکَ فَاَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً وَ اَبْذُلَ مُهْجَتِی فِیکَ وَ اَقِیَکَ بِنَفْسِی وَ کُنْتُ فِیمَنْ اَقَامَ بَیْنَ یَدَیْکَ حَتَّی یُسْفَکَ دَمِی مَعَکَ فَاَظْفَرَ مَعَکَ بِالسَّعَادَةِ وَ الْفَوْزِ بِالْجَنَّةِ. (مزار، ص: ۱۴۷, س:۲)