طُوبَی لِمَنْ ... اَکْرَمَهُ اللَّهُ فَنُودِیَ: دُعَاکَ عِنْدِی یَجُولُ فِی حُجُبٍ فَحَسْبُکَ السِّتْرُ قَدْ سَفَرْنَاهُ لَوْ هَبَّتِ الرِّیحُ فِی جَوَانِبِهِ خَرَّ صَرِیعاً لِمَا تَغَشَّاهُ سَلْنِی بِلَا رَغْبَةٍ وَ لَا رَهَبٍ وَ لَا حِسَابٍ اِنِّی اَنَا اللَّهُ. (حسینیه، ص: ۱۱۵, س:۱۴)