اَللّهُمَّ اِنَّهُ لَا عِلْمَ لی بِمَوْضِعِ رِزْقی، وَ اِنَّما اَطْلُبُهُ بِخَطَراتٍ تَخْطُرُ علی قَلْبی، فَاَجُولُ فی طَلَبِهِ فِی الْبُلْدانِ، وَ اَنا مِمّا اُحاوِلُ وَ اُطالِبُ کَالْحَیْرانِ. (سجادیه، ص: ۱۴۸, س:۱۵)
فَاَنَا فِیمَا اَنَا طَالِبٌ (بِمَوْضِعِ رِزْقِی) کَالْحَیْرَانِ، لَا اَدْرِی اَ فِی سَهْلٍ هُوَ اَمْ فِی جَبَلٍ اَمْ فِی اَرْضٍ اَمْ فِی سَمَاءٍ اَمْ فِی بَرٍّ اَمْ فِی بَحْرٍ وَ عَلَی یَدَیْ مَنْ وَ مِنْ قِبَلِ مَنْ؟ (صادقیه، ص: ۱۸۵, س:۱)