نبسط

وَ اَعِنّا عَلَی صِیامِه (شَهْرَ رَمَضانَ) ... حَتَّی لَا نَبْسُطَ اَیْدِیَنا اِلَی مَحْظُورٍ، وَ لَا نَخْطُوَ بِاَقْدامِنا اِلَی مَحْجُورٍ، وَ حَتَّی لَا تَعِیَ بُطُونُنا اِلَّا ما اَحْلَلْتَ، وَ لَا تَنْطِقَ اَلْسِنَتُنا اِلَّا بِما مَثَّلْتَ. (سجادیه، ص: ۲۱۰, س:۱۵)

وَ ارْحَمِ اسْتِکَانَتَنَا ... اِذْ اَفْقَدْتَنَا وَجْهَهُ وَ بَسَطْتَ اَیْدِی مَنْ کُنَّا نَبْسُطُ اَیْدِیَنَا عَلَیْهِ لِنَرُدَّهُ عَنْ مَعْصِیَتِهِ. (عسکریه، ص: ۲۳۶, س:۱)