مضیء

کُنْتَ اِذْ لَمْ تَکُنْ سَمَاءٌ مَبْنِیَّةٌ وَ لَا اَرْضٌ مَدْحِیَّةٌ وَ لَا شَمْسٌ مُضِییَةٌ وَ لَا لَیْلٌ مُظْلِمٌ وَ لَا نَهَارٌ مُضِیءٌ وَ لَا بَحْرٌ لُجِّیٌّ وَ لَا جَبَلٌ رَاسٍ وَ لَا نَجْمٌ سَارٍ وَ لَا قَمَرٌ مُنِیرٌ. (علویه، ص: ۲۱۳, س:۴)