کَمْ مِنْ عَایِبَةٍ اَلْمَمْتُ بِهَا فَلَمْ تَهْتِکْ عَنِّی سِتْرَهَا وَ لَمْ تُقَلِّدْنِی مَکْرُوهَ شَنَارِهَا وَ لَمْ تُبْدِ عَلَیَّ مُحَرَّمَاتِ سَوْءَاتِهَا لِمَنْ یَلْتَمِسُ مَعَایِبِی مِنْ جِیرَتِی وَ حَسَدَةِ نِعْمَتِکَ عِنْدِی ثُمَّ لَمْ یَنْهَنِی ذَلِکَ حَتَّی صِرْتُ اِلَی اَسْوَءِ مَا عَهِدْتَ مِنِّی. (علویه، ص: ۱۷۸, س:۱۳)