اِلَهی فَاجْعَلْنا مِنَ الَّذینَ ... تَیَقَّنَتْ بِالْفَوْزِ وَ الْفَلاحِ اَرْواحُهُمْ، وَ قَرَّتْ بِالنَّظَرِ اِلَی مَحْبُوبِهِمْ اَعْیُنُهُمْ، وَ اسْتَقَرَّ بِاِدْراکِ السُّوْلِ وَ نَیْلِ الْمَاْمُولِ قَرارُهُمْ، وَ رَبِحَتْ فی بَیْعِ الدُّنْیا بِالْآخِرَةِ تِجارَتُهُمْ. (سجادیه، ص: ۴۱۸, س:۳)