لضجعتی

فَمَنْ یَکُونُ اَسْوَءَ حالاً مِنّی اِنْ اَنَا نُقِلْتُ عَلَی مِثْلِ حالی اِلَی قَبْری، وَ لَمْ اُمَهِّدْهُ لِرَقْدَتی، وَ لَمْ اَفْرِشْهُ بِالْعَمَلِ الصّالِحِ لِضَجْعَتی! (سجادیه، ص: ۲۲۶, س:۳)