لایوب

وَ اَنْتَ الَّذِی اسْتَجَبْتَ لِاَیُّوبَ اِذْ نَادَی: اَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ، فَکَشَفْتَ مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ، وَ آتَیْتَهُ اَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِکَ وَ ذِکْرَی لِاُولِی الْاَلْبَابِ. (حسینیه، ص: ۱۱۲, س:۴)