وَ قَدْ قَصَدْتُ اِلَیْکَ بِطَلِبَتی وَ تَوَجَّهْتُ اِلَیْکَ بِحاجَتی وَ جَعَلْتُ بِکَ اسْتِغاثَتی وَ بِدُعایِکَ تَوَسُّلی، مِنْ غَیْرِ اسْتِحْقاقٍ لاسْتِماعِکَ مِنّی وَ لَا اسْتیجابٍ لِعَفْوِکَ عَنّی، بَلْ لِثِقَتی بِکَرَمِکَ وَ سُکُونی اِلَی صِدْقِ وَعْدِکَ. (سجادیه، ص: ۲۱۵, س:۱۶)