(بَعْدَ شَهَادَةِ مُحَمَّدِ بْنِ اَبِی بَکْرٍ) فَوَ اللَّهِ لَوْ لَا طَمَعِی عِنْدَ لِقَایِی عَدُوِّی فِی الشَّهَادَةِ، وَ تَوْطِینِی نَفْسِی عَلَی الْمَنِیَّةِ لَاَحْبَبْتُ اَنْ لَا اَبْقَی مَعَ هَوُلَاءِ یَوْماً وَاحِداً، وَ لَا اَلْتَقِی بِهِمْ اَبَداً. (علویه، ص: ۵۴۰, س:۱)