هُوَ عَبْدُکَ وَ ابْنُ امَتِکَ وَ اَنَا عَبْدُکَ وَ ابْنُ امَتِکَ اَخَذْتَ بِقَدَمَیْهِ وَ بِنَاصِیَتِهِ فَسَخِّرْهُ لِی حَتَّی یَقْضِیَ حَاجَتِی هَذِهِ وَ مَا اُرِیدُ اِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ وَ هُوَ عَلَی مَا هُوَ، فِیمَا هُوَ. (علویه، ص: ۲۰۲, س:۷)