فَهَبْ لی نَفْسی بِجُودِکَ وَ کَرَمِکَ، فَاِنَّکَ تَجِدُ مِنّی خَلَفاً وَ لَا اَجِدُ مِنْکَ وَ بِکَ غِنیً عَنّی وَ لَا غِنیً بی حَتَّی تُلْحِقَنی بِهِمْ، فَتُصَیِّرَنی مَعَهُمْ. (سجادیه، ص: ۵۹۷, س:۱۳)