عزیت

وَ قُلْتَ عَزَّیْتَ مِنْ قایِلٍ: فَاَمَّا الْاِنْسانُ اِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَاَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبّی اَکْرَمَنِ، وَ اَمّا اِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبّی اَهانَنِ. (سجادیه، ص: ۵۹۹, س:۴)

وَ قُلْتَ عَزَّیْتَ وَ جَلَّیْتَ: وَ اِذا مَسَّ الْاِنْسانَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنیباً اِلَیْهِ ثُمَّ اِذا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِیَ ما کَانَ یَدْعُوا اِلَیْهِ مِنْ قَبْلُ. (سجادیه، ص: ۵۹۹, س:۹)