طاش

اِلَهی ارْحَمْنی اِذَا انْقَطَعَتْ حُجَّتی، وَ کَلَّ عَنْ جَوابِکَ لِسانی، وَ طاشَ عِنْدَ سُوالِکَ اِیّایَ لُبّی. (سجادیه، ص: ۲۲۷, س:۱۴)

فَارْحَمْنی اِذا طاشَ عَقْلی، وَ حَشْرَجَ صَدْری، وَ اُدْرِجْتُ خِلْواً فی کَفَنی وَ اِنْ کَانَتْ دَنَتْ وَفاتی وَ شُخُوصی اِلَیْکَ. (سجادیه، ص: ۴۸۶, س:۳)