فَاِنْ دَعَوْتُکَ اَجَبْتَنِی، وَ اِنْ سَاَلْتُکَ اَعْطَیْتَنِی، وَ اِنْ اَطَعْتُکَ شَکَرْتَنِی وَ اِنْ شَکَرْتُکَ زِدْتَنِی، کُلُّ ذَلِکَ اِکْمَالاً لِاَنْعُمِکَ عَلَیَّ وَ اِحْسَاناً اِلَیَّ. (حسینیه، ص: ۱۳۱, س:۱۲)
وَ لَوْ شِیْتَ ما تَرَدَّدْتَ اِلَیَّ بِاِحْسانِکَ، وَ لَا شَکَرْتَنی بِنِعْمَتِکَ عَلَیَّ وَ لَا اَخَّرْتَ عِقابَکَ عَنّی بِما قَدَّمَتْ یَدایَ، وَ لکِنَّکَ شَکُورٌ، فَعّالٌ لِما تُریدُ. (سجادیه، ص: ۸۲, س:۸)