کَمْ مِنْ شایِبَةٍ اَلْمَمْتُ بِها فَلَمْ تَهْتِکْ عَنّی سِتْرَها وَ لَمْ تُقَلِّدْنی مَکْرُوهَ شَنارِها وَ لَمْ تُبْدِ سَوْءآتِها لِمَنْ یَلْتَمِسُ مَعایِبی مِنْ جِیرَتی وَ حَسَدَةِ نِعْمَتِکَ عِنْدی ثُمَّ لَمْ یَنْهَنی ذلِکَ عَنْ اَنْ جَرَیْتُ اِلَی سُوءِ ما عَهِدْتَ مِنّی. (سجادیه، ص: ۱۰۰, س:۱۷)