بِحَقِّ الرُّومِ وَ لُقْمَانَ وَ السَّجْدَةِ وَ الْاَحْزَابِ وَ سَبَاٍ. (نبویه، ص: ۲۳۰, س:۸)
اِلَهِی وَ اَسْاَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی دَعَاکَ بِهِ آصَفُ بْنُ بَرْخِیَا علیه السلام عَلَی عَرْشِ مَلِکَةِ سَبَاٍ فَکَانَ اَقَلَّ مِنْ لَحْظَةِ الطَّرْفِ حَتَّی کَانَ مُصَوَّراً بَیْنَ یَدَیْهِ فَلَمَّا رَاَتْهُ قِیلَ اَ هَکَذَا عَرْشُکِ قَالَتْ کَانَّهُ هُوَ فَاسْتَجَبْتَ دُعَاءَهُ. (مهدویه، ص: ۲۷۳, س:۱۱)
(وَ فِی سَبَاَ): یَا فَتَّاحُ. (صادقیه، ص: ۱۳۳, س:۷)