ثُمَّ لَا تَشْغَلْنی عَنْ شُکْرِ نِعْمَتِکَ بِاِکْثارٍ مِنْها تُلْهینی بَهْجَتُهُ، وَ تَفْتِنُنی زَهْراتُ زَهْوَتِه، وَ لَا بِاِقْلالٍ عَلَیَّ مِنْها یَقْصُرُ بِعَمَلی کَدُّهُ وَ یَمْلَاُ صَدْری هَمُّهُ. (سجادیه، ص: ۱۴۹, س:۱۴)