دوابک

اللَّهُمَّ اِنِّی عَبْدُکَ وَ ابْنُ عَبْدِکَ وَ ابْنُ اَمَتِکَ، حَمَلْتَنِی عَلَی دَوَابِّکَ وَ سَیَّرْتَنِی فِی بِلَادِکَ حَتَّی اَقْدَمْتَنِی حَرَمَکَ وَ اَمْنَکَ، وَ قَدْ کَانَ فِی حُسْنِ ظَنِّی بِکَ اَنْ تَغْفِرَ لِی ذُنُوبِی. (صادقیه، ص: ۶۳۰, س:۱۵)