مَا اسْتَکَنَّ فِی ضَمِیرِی مِمَّا قَدُمَ بِهِ عَهْدِی وَ حَدَثَ مِنْ کَبَایِرِ الذُّنُوبِ وَ عَظَایِمِ الْفَوَاحِشِ الَّتِی جَنَیْتُهَا اَکْثَرُ مِمَّا نَطَقَ بِهِ لِسَانِی وَ اَثَنَیْتُ بِهِ عَلَی نَفْسِی. (علویه، ص: ۱۱۸, س:۹)
اَللّهُمَّ اِنِّی اَصْبَحْتُ ... مُقِرّاً بِذُنُوبٍ رَکِبْتُها وَ اَوْزارٍ اسْتَحْقَبْتُهَا بِمَا کَسَبَتْ یَدَایَ، وَ جَنَتَاهُ عَلَیَّ بِخِذْلانٍ صَحِبَنِی مُعْتَرِفاً بِخَطَایَا جَنَیْتُها، وَ عَظَایِمَ اجْتَرَمْتُهَا. (سجادیه، ص: ۴۸, س:۵)