وَ خُذْهُ (الظّالم) مِنْ مَاْمَنِهِ اَخْذَ عَزِیزٍ مُقْتَدِرٍ وَ افْجَاْهُ فِی غَفْلَتِهِ مُفَاجَاةَ مَلِیکٍ مُنْتَصِرٍ وَ اسْلُبْهُ نِعْمَتَهُ وَ سُلْطَانَهُ وَ افْضُضْ عَنْهُ جُمُوعَهُ وَ اَعْوَانَهُ وَ مَزِّقْ مُلْکَهُ کُلَّ مُمَزَّقٍ، وَ فَرِّقْ اَنْصَارَهُ کُلَّ مُفَرَّقٍ. (کاظمیه، ص: ۱۲۵, س:۱)
وَ اِنْ کَانَ عِلْمُکَ بِهِ غَیْرَ ذَلِکَ، مِنْ مَقَامِهِ عَلَی ظُلْمِی ... وَ اسْلُبْهُ نِعْمَتَهُ وَ سُلْطَانَهُ وَ افْضُضْ عَنْهُ جُمُوعَهُ وَ اَعْوَانَهُ. (هادویه، ص: ۱۹۳, س:۳)