تضیء

اَسْاَلُکَ بِالِاسْمِ الَّذِی اَحَطْتَهُ بِحِجَابِ النُّورِ، نُورِ السَّمَاوَاتِ وَ الْاَرْضِ، تُضِیءُ بِهِ اَبْصَارُ النَّاظِرِینَ. (نبویه، ص: ۱۰۵, س:۱۷)

فَکَانَ عَرْشُکَ عَلَی الْمَاءِ اِذْ لَا اَرْضٌ مَدْحِیَّةٌ وَ لَا سَمَاءٌ مَبْنِیَّةٌ وَ لَا شَمْسٌ تُضِیءُ وَ لَا قَمَرٌ یَجْرِی وَ لَا نَجْمٌ یَسْرِی وَ لَا کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ وَ لَا سَحَابَةٌ مُنْشَاَةٌ وَ لَا دُنْیاً مَعْلُومَةٌ وَ لَا آخِرَةٌ مَفْهُومَةٌ. (کاظمیه، ص: ۲۰, س:۶)