وَ حاسَبْتُ نَفْسی فَلَمْ اَجِدْنی اَقُومُ بِشُکْرِ ما اَنْعَمْتَ عَلَیَّ، وَ عَدَّدْتُ سَیِّیاتی فَاَصَبْتُها تَسْتَرِقُ حَسَناتی، فَکَیْفَ اَطْمَعُ اَنْ اَنالَ جَنَّتَکَ بِعَمَلی، وَ اَنَا مُرْتَهَنٌ بِخَطییَتی؟! (سجادیه، ص: ۵۹۵, س:۱۷)