اَ فَتُرَاکَ سُبْحَانَکَ یَا اِلَهِی وَ بِحَمْدِکَ، تَسْمَعُ فِیهَا صَوْتَ عَبْدٍ مُسْلِمٍ سُجِنَ فِیهَا بِمُخَالَفَتِهِ، وَ ذَاقَ طَعْمَ عَذَابِهَا بِمَعْصِیَتِهِ، وَ حُبِسَ بَیْنَ اَطْبَاقِهَا بِجُرْمِهِ وَ جَرِیرَتِهِ، وَ هُوَ یَضِجُّ اِلَیْکَ ضَجِیجَ مُوَمِّلٍ لِرَحْمَتِکَ؟ (علویه، ص: ۳۷۶, س:۱۸)
وَ لِرَحْمَتِکَ اَنْتَ اعْتَرَفْتُ بِجُرْمِی، فَمَا اَنْتَ فَاعِلٌ سَیِّدِی لِمُقِرٍّ لَکَ بِذَنْبِهِ، خَاضِعٍ لَکَ بِذُلِّهِ، مُعْتَرِفٍ لَکَ بِجُرْمِهِ؟ (صادقیه، ص: ۴۸۱, س:۱۵)