مَوْلَایَ وَ سَیِّدِی وَ کَمْ مِنْ عَبْدٍ ... جُدِّلَ صَرِیعاً وَ قَدْ شَرِبَتِ الاَرْضُ مِنْ دَمِهِ وَ اَکَلَتِ السِّبَاعُ وَ الطُّیُورُ مِنْ لَحْمِهِ وَ اَنَا خِلْوٌ مِنْ ذَلِکَ کُلِّهِ بِجُودِکَ وَ کَرَمِکَ لَا بِاسْتِحْقَاقٍ مِنِّی. (کاظمیه، ص: ۷۲, س:۲)