رَبِّ اَسْاَلُکَ مَدَداً رُوحَانِیّاً تَقْوَی بِهِ قُوَایَ الْکُلِّیَّةِ وَ الْجُزْیِیَّةِ حَتَّی اَقْهُرَ بِمَبَادی نَفْسِی کُلَّ نَفسٍ قَاهِرَةٍ فَتَنْقَبِضَ لِی اِشَارَةُ دَقَایِقِهَا انْقِبَاضاً تَسْقُطُ بِهِ قُوَاهَا حَتَّی لَا یَبْقَی فِی الْکَوْنِ ذُو رُوحٍ اِلَّا وَ نَارُ قَهْرِی قَدْ اَحْرَقَتْ ظُهُورَهُ. (مهدویه، ص: ۲۹۰, س:۱۳)