وَ قَدْ اَضَرَّنِی یَا سَیِّدِی حِلْمُکَ عَنْ فُلَانٍ، وَ طُولُ اَنَاتِکَ لَهُ، وَ اِمْهَالُکَ اِیَّاهُ، فَکَادَ الْقُنُوطُ یَسْتَوْلِی عَلَیَّ لَوْ لَا الثِّقَةُ بِکَ وَ الْیَقِینُ بِوَعْدِکَ. (کاظمیه، ص: ۱۲۴, س:۸)
وَ قَدْ اَضَرَّنِی یَا رَبِّ حِلْمُکَ عَنْ فُلَانِ بْنِ فُلَانٍ، وَ طُولُ اَنَاتِکَ لَهُ وَ اِمْهَالُکَ اِیَّاهُ. (هادویه، ص: ۱۹۲, س:۹)