اربعة

دُعَاءُ ابْرَاهِیمَ (ع)؛ وَ اِذْ قَالَ اِبْرَاهِیمُ رَبِّ اَرِنِی کَیْفَ تُحْیِ الْمَوْتَی قَالَ اَ وَ لَمْ تُوْمِنْ؟ قَالَ بَلَی وَ لَکِنْ لِیَطْمَیِنَّ قَلْبِی قَالَ فَخُذْ اَرْبَعَةً مِنَ الطَّیْرِ فَصُرْهُنَّ اِلَیْکَ. (نبویه، ص: ۲۹, س:۱۴)

اَسْاَلُکَ بِحَقِّ مِایَةِ اَلْفِ نَبِیٍّ وَ اَرْبَعَةٍ وَ عِشْرِینَ اَلْفَ نَبِیٍّ عَلَیْکَ یَا رَبِّ. (نبویه، ص: ۲۹۳, س:۱۵)