مَوْلَایَ وَ سَیِّدِی، وَ کَمْ مِنْ عَبْدٍ ... تَدُورُ عَیْنَاهُ یَمِیناً وَ شِمَالاً، یَنْظُرُ اِلَی اَحِبَّایِهِ وَ اَوِدَّایِهِ وَ اَخِلَّایِهِ، قَدْ مُنِعَ مِنَ الْکَلَامِ، وَ حُجِبَ عَنِ الْخِطَابِ ... وَ اَنَا خِلْوٌ مِنْ ذَلِکَ کُلِّهِ. (کاظمیه، ص: ۷۰, س:۶)